piątek, 2 października 2015

O dzieciach uchodźców



– Teraz już koniec z zabawami w partie – zaznaczył zdecydowanie Aslak. – Musimy się zjednoczyć w celu ratowania dzieci uchodźców.

Pan Staszek nie zdążył podać drinków niezbędnych dla podtrzymania dyskusji, kiedy do tawerny wpadła Elżunia. Tusz pod oczami miała mocno rozmazany, i, co dziwne, zamiast od progu poinformować Iana,  że jest średniowiecznym patriarchą, przypadła do kolan świętego Edgara.

– Proszę księdza, ja się naprawdę starałam.  Zebrałam pieniążki na lody i hotdogi dla dzieci uchodźców, hotdogi oczywiście  halalne. Nawet na misiaczki i baloniki starczyło... A oni...

– Ale, Elżuniu, ty pewnie jednak ich niechcący obraziłaś – święty Edgar gładził swoją ulubienicę po główce. – To nie grzech. Po prostu nie przewidziałaś, że...

– Ile lat miało to dziecko, któremu dałaś misiaczka? – Włączył się dość niegrzecznie Richard.

– Dwanaście, wujku, mówiło, że dwanaście. Duże było na swój wiek.  Miało wąsy, ale mama twierdzi, że to zaburzenia hormonalne spowodowane traumą. Bo jak dziecko wojnę zobaczy, to mu od tego wąsy wyrastają. Bardzo niegrzeczne było to dziecko, ale to przecież nie jego wina. Wszystko przez tę traumę.


Jak zareagowali rycerze, dowiemy się w następnym odcinku.