Jeszcze raz o dwugłowym orle oraz o literaturze

Komtur Ulf wchodząc do tawerny znów uderzył czołem w tak zwaną futrynę.

Aslak tym razem nie zerwał się z miejsca, aby natychmiast przyłożyć przyjacielowi do czoła chusteczkę zmoczoną w zimnej wodzie. Trwał ponuro przy stole, popijając małymi łykami koktajl, który specjalnie dla niego skomponował pan Staszek. Nazywała się ta mieszanina trunków: „To hell with Königsberg”.

– Niby dlaczego drinki mają się ciągle nazywać „Manhattan” i „San Francisco”? Pij pan, panie Aslak, żeby panu nerwy całkiem nie wysiadły – rzekł serdecznie właściciel tawerny. – Bo jak pan się dowie...

– A pan to skąd wszystko od razu wie? Krwawą Mary proszę, bez żadnego wydziwiania o Kaliningradzie ani o Symferopolu – zareplikował minister Garrick. Przez to niechcący rozpętał awanturę, która zrobiła się niemal tak krwawa, jak jego ulubiony drink.

– Jaki Kaliningrad??? Królewiec!!! – ryczał Ian, wymachując flagą Zjednoczonego Królestwa. – A Bejing się nazywa Pekin!

– Racja, Ianku. Inaczej przecież nie byłoby kaczek po pekińsku – zgodził się Richard, czule głaszcząc kaczkę, którą mu właśnie zaaportował dwugłowy orzeł. – Ty zawsze masz słuszność. Wrocław to Breslau.

– Na odwrót, idioto! – warknął Ian.

Edzio de Saint-Pierre podniósł głowę znad talerza z rosołem .

– żyłem z wami, płakałem i cierpiałem z wami. Nigdy mi, kto szlachetny, nie był obojętny – zaczął i został zignorowany.

– Niech się panowie przestaną kłócić – pan Staszek delikatnie uwolnił kaczkę z objęć Richarda i podążył z nią w kierunku kuchni, leciutko gładząc opierzone podgardle. – Wrocław to teraz nie Breslau, a panom nie radzę patrzeć na to, co się tam dzieje. Tam uczeni ludzie będą czytać o tym, co panowie ze sobą swego czasu robili.

Aslak gwałtownie się ożywił. Podniósł wzrok znad drinka i zajął się swoim Iphonem. Znalazł linki! Linki do opowieści o nim i komturze Ulfie!

http://www.empik.com/potepiency-pettersson-joanna,p1088203686,ksiazka-p

http://www.wroclaw.pl/lista-ksiazek-zgloszonych-do-angelusa-2014

– Ulf! – zaszczebiotał Aslak. – Ulf, mówię ci, Ulf, my może nagrodę dostaniemy! W każdym razie ktoś nas zgłosił do nagrody! Ulf, cieszysz się, Ulf?

Komtur wbił wzrok w stół i zażądał kolejnej „Krwawej Mary”.

– Gender, kurrropatwa... – rzekł ponuro Ian i porozumiał się wzrokiem z Richardem. Obaj wyszli z tawerny i podążyli zdecydowanym krokiem w kierunku kawiarenki „Pod Brzoskwińką”.

Bardzo krótka informacja z ostatniej chwili

Hrabia Garrick wpadł do tawerny w przerwie między obradami ministerstwa. Szybko wychylił kubek barszczyku i dwie pięćdziesiątki, a potem podzielił się nowiną.

- Wiecie, co się okazało??? Ten facet, co swego czasu za portugalską forsę pojechał niby Indii szukać, to, proszę was, był Osetyńcem. Takie sobie dla niepoznaki nazwisko wymyślił: "Vasco da Gama". I wszyscy majtkowie na pokładzie jego statku, też dla niepoznaki, mieli nieoznakowane majtki. A on naprawdę nazywał się Waśka Dżagamow. To już chyba wam więcej nie trzeba mówić? Sami popatrzcie, jak to się wymawia.

I znowu jesteśmy zmuszeni pozostawić czytelników w szokującej sytuacji.

Okropnie brzydki i nieprzyzwoity odcinek

Ten odcinek jest krótki ze względu na coraz bardziej szokujące zbiegi wydarzeń. I okropnie brzydki, i nieprzyzwoity. Ale co można poradzić na to, że już w poprzednim odcinku zachowywano się brzydko i nieprzyzwoicie, a poza odcinkami występują jeszcze brzydsze zachowania? Dyplomaci są na naradach i nie ma komu utemperować brzydkich zachowań.

Tu nawiązanie do poprzedniego odcinka:

W głównej sali tawerny Ian i Richard błyskawicznie porozumieli się wzrokiem, a komtur Ulf równie szybko wydobył miecz.

Ciąg dalszy:

– Ulf, ty wsadź ten miecz... za przeproszeniem, na miejsce, bo inaczej ci Königsberga nie oddadzą  – zainterweniował minister Filip.

– Ja nie chcę, żeby mi Königsberg ktoś oddawał – stwierdził komtur. – Pogodziłem się ze stratą. Przecież Königsberga  się remontować nie opłaci. My z Aslakiem mieliśmy inne plany, chcieliśmy pojechać na ferie zimowe na Krym, trochę na nartach poskakać, trochę postraszyć... na przykład w tym jałtańskim pałacu

– Pokój już mieliśmy zarezerwowany, Ulf tanie bilety lotnicze znalazł – włączył się Aslak – wysiadamy spokojnie na lotnisku, a tu nagle... Na całym lotnisku, mówię wam, chłopaki, taaakie chłopaki...

– Fakt, niezłe – zgodził się komtur. – Mimo wszystko, tak z przyzwyczajenia, i dla porządku, wolałbym wiedzieć, co to za jedni...

– Hi, hi... przecież to ma swój urok, kiedy się spotka nieznajomego...  – w pozornie niewinnny sposób dodał Aslak, a po chwili ciszy (nieco złowrogiej ciszy) dodał:

– Ale przecież fajne mieli tatuaże, nie, Ulf? [1]

Ta wypowiedź była zdaniem komtura Ulfa bardzo nieprzyzwoita, jednak zdecydował, że na razie nie zastosuje środków siłowych.

I w tym kolejnym szokującym, zaskakującym, nieoczekiwanym  zbiegu wydarzeń pozostawiamy czytelników do następnego odcinka.

---

[1] Nawiązanie do brzydkiego i nieprzyzwoitego dowcipu o tatuażach, które mieli pewni marynarze i które brzmiały: Privet ot matrosow czernomorskogo flota dla matrosow biełomorskogo flota... 

Niezidentyfikowani osobnicy

Do niebiańskiej tawerny wkroczyła grupa niezidentyfikowanych osobników.  Byli  niezidentyfikowani, bo pan Staszek nie wymagał od gości dowodów tożsamości. Jego stali goście mieli przecież bardzo określoną tożsamość, a przypadkowymi nie warto było się martwić. Do tej pory.

– Co panom podać? – zapytał grzecznie pan Staszek.

– Wszystko – oświadczył najwyższy z nowych gości. Na oko sądząc, był o jakieś dwadzieścia centymetrów wyższy od komtura Ulfa, który do tej pory pod względem wzrostu dzierżył prym w tawernie. Ten nowy gość tawerny podobny był do... do tego wyższego pana na obrazku.

– I na kredyt, żeby nie było  nieporozumień – dodał inny z niezidentyfikowanych osobników. Ten wyglądał na intelektualistę.

– Tu się kredytu z zasady nie udziela... – zaczął nieśmiało pan Staszek.

– Teraz są inne zasady – stwierdził niezidentyfikowany intelektualista.

– Co ty się tak obcyngalasz? – zainterweniował wysoki osobnik. – Jak nie dadzą kredytu, to rozpirzymy tawernę, i tyle.

W związku z zaistniałą sytuacją pan Staszek wyszedł na zaplecze, ale nie udało mu się dodzwonić do sierżanta Serafina. Linia nie działała, telefon był głuchy.

W głównej sali tawerny Ian i Richard błyskawicznie porozumieli się wzrokiem, a komtur Ulf równie szybko wydobył miecz.

I w tym szokującym, zaskakującym, nieoczekiwanym  zbiegu wydarzeń pozostawiamy czytelników do następnego odcinka.