Książę spod Pont Neuf (część V)

Większość znajomych chłopaków pogardzała Victorem za to, że był tym, kim był. Obsłużyć frajera, kiedy człowiekowi żołądek do krzyża przysycha i w żaden inny sposób zdobyć paru groszy się nie udało – to postępek dyktowany wyższą koniecznością, z tego nikt sobie nie kpinkuje. Ale mieć to jako główne zajęcie i na dodatek znajdować w tym przyjemność – to zupełnie coś innego. Zatem gardzono Victorem, i on o tym dobrze wiedział. Ale jakoś do tego potrafił podchodzić z humorem. Ja nie rozumiałem, jak można te obrzydliwości z frajerami traktować na wesoło, a nawet je lubić, i wstręt mnie brał na samą myśl, więc starałem się o tym nie myśleć, bo nie chciałem czuć wstrętu do Victora.

 Bo Victor miał dobre serce. Oczywiście dbał przede wszystkim o siebie, inaczej się przeżyć nie da, ale jak mógł komuś pomóc, to pomagał. Ostrzegał młodszych chłopaków przed niebezpiecznymi frajerami, takimi, co lubią przylać, albo lubią numery z kajdankami i tak dalej; mówił, z którymi się nie zadawać. Nosa do tych spraw miał jak nikt. Raz byłem taki zdesperowany, że nie posłuchałem jego dobrej rady, i gorzko mi tego przyszło żałować, oj, gorzko.

Innym razem, kiedy zimno było jak diabli, a mnie zupełnie nic nie szło, podzielił się ze mną jednym bogatym frajerem, u którego za cenę nie takich znowu najgorszych obrzydliwości najedliśmy się i wyspali pod puchową kołdrą. Ale ten gość nie chciał, żeby mnie Victor więcej ze sobą przyprowadzał. 

„Ten mały tak się boi, jakby go pod gilotynę ciągnęli” – powiedział. – „To żadna zabawa. Ja lubię wesołych chłopaków”.

Victor był wesoły. I miał dobre serce.

Poryczałem się. Na szczęście nikt na mnie nie zwracał uwagi.

Wreszcie jakoś się uspokoiłem. Wytarłem nos i znów ruszyłem z koszem pomiędzy stragany.

Rynek huczał od nowin. Co parę kroków nowa sensacja. Policja już jest na tropie mordercy! Ktoś tego biednego chłopca wieczorem widział na bulwarze w towarzystwie starszego mężczyzny w pelerynie. Nie ktoś, tylko Joseph, kelner spod „Niebieskiego Pantofelka”. I jeszcze stróż, co akurat zapalał latarnię przed kamienicą naprzeciw katedry. Dokładnie ich obu widział...

Po wschodniej stronie rynku zebrał się tłumek. Podbiegłem. W centrum zainteresowania był woźny z posterunku żandarmerii. Okazało się, że morderca już został aresztowany. Potworne rzeczy w jego mieszkaniu znaleziono. To niejaki Arnaud Beaucompierre, z rue des Fleurs. Prawdopodobnie nie dość, że zboczeniec i morderca, to na dodatek ludożerca.

– Gilotyna dla takiego to za mało – zżymał się wędliniarz. – Na sztuki go żywcem rozszarpać by trzeba, jak on te biedne dzieciaki!

Nie słuchałem dalej. Popędziłem na posterunek żandarmerii.

O dziwo, pozwolono mi rozmawiać z komisarzem. Miałem nadzieję, że będzie nim ten tęgi pan z notesem, który mnie wypytywał po śmierci Marka, ale okazało się, że to jakiś inny. Chudy, łysy, z ptasim nosem. Cierpliwie mnie wysłuchał.

– Dobrze, chłopcze, im więcej szczegółów, tym lepiej – powiedział. – Morderca mamił upatrzone ofiary pozorami życzliwości i obietnicami korzyści materialnych.

– Ale, panie komisarzu – powiedziałem – Victor służył u pana Beaucompierre od roku. Od września. A tamtych chłopców zamordowano w październiku. Victor mówił, że pan Beaucompierre prawie zawsze wychodził na spacery razem z nim. Przecież Victor nie mógłby nie zauważyć, gdyby jego pan robił coś podejrzanego. A gdyby zauważył, toby stamtąd uciekł.

–  „Prawie zawsze wychodził razem z nim” – powtórzył komisarz. – No, właśnie, „prawie”. Miałeś, chłopcze, dobre intencje, ale teraz nie zabieraj mi więcej czasu. Zmykaj i nie baw się w policjanta.

– Ale... – zacząłem.

– Koniec, już cię tu nie ma, zajęty jestem – wskazał mi drzwi.

– Panie sierżancie – spytałem siedzącego w dyżurce przy drzwiach żandarma – czy mógłby mi pan powiedzić, gdzie mógłbym znaleźć tego drugiego pana komisarza, tego z czarną brodą, tęgiego...

– Komisarz Duprennes? On już nie pracuje w policji – poinformował kapral awansowany przeze mnie na sierżanta.

Uprosiłem go, żeby dał mi adres. Niedaleko, ale już od godziny powinienem być w kuchni w „Coq au vin”. Szefowa musi być wściekła. Może namówi szefa, żeby mnie wylał. Trudno, wszystko jedno, czy mnie wyleją za to, że się spóźnię o godzinę, czy o półtorej.

Miałem szczęście, bo wpadłem na komisarza Duprennes w bramie jego domu. Akurat wychodził.

– Panie komisarzu – wydyszałem – panie komisarzu, ja muszę z panem porozmawiać.

– Już nie jestem komisarzem – mruknął. – Co jest, mały, pali się, czy co?

– Chodzi o morderstwo. O tego mordercę, co ćwiartuje chłopców i wrzuca do rzeki. To nie on – wydukałem niezbyt składnie.

– Zaraz, zaraz – przyjrzał mi się. – Czy to nie ty znalazłeś szczątki tych dwóch pierwszych ofiar? Bazil masz na imię, prawda? Byłeś gońcem w Gazette.

– Tak, proszę pana, dokładnie tak. Tylko już nie pracuję w Gazette.

– Ty już nie w Gazette, a ja już nie w policji – westchnął. – Dobrze, i tak idę zjeść obiad, chodź ze mną, opowiesz mi po drodze, co ci leży na sercu.

– Panie komisarzu – zaryzykowałem – a nie sprawiłoby panu różnicy, gdyby pan zjadł obiad w „Coq au vin”? Ja tam pracuję. Mała restauracja, ale szef świetnie gotuje, naprawdę. Bo ja już dawno powinienem być z powrotem w pracy, szefowa mnie chyba zabije za to spóźnienie, a jak przyjdę z takim gościem, jak pan, to może się trochę udobrucha.

– Przy mnie nikt cię nie zabije, nawet szefowa – powiedział z poważną miną komisarz.

 Miałem dobre przeczucie. To równy gość.

Szefowa na mój widok wzięła się pod boki i już otwierała usta, ale Duprennes jej przerwał.

– To ja zatrzymałem chłopca – powiedział. – Były komisarz, a obecnie prywatny detektyw Duprennes. W bardzo ważnej sprawie. Wynagrodzę państwa za powstałe niedogodności, ale muszę jeszcze z nim pomówić. A przy okazji zjem obiad, Bazil bardzo chwalił państwa kuchnię. Jeżeli nie przesadził, to może zacznę się u państwa regularnie stołować. Co pani poleca?

– Od polecania to Bazil jest specjalistą – szefowa była już całkiem udobruchana. – Powiedz panu, co dziś mamy i przyjmij zamówienie, Bazil, bo mi przez ciebie rosół wykipi. Skaranie Boskie, nie wiadomo, w co najpierw ręce włożyć, jak ciebie w kuchni nie ma.

– Zatem jest rosół – stwierdził Duprennes.

– Na dróbkach, proszę pana, z kluseczkami albo z pasztecikiem. Jedno i drugie pyszne, ale ja wolę pasztecik. Z pieczarkami i cebulką, farsz smażony na maśle, bez oszukaństwa. A na drugie to dziś niebo w gębie: roladki z bażancich piersi we włoskiej kapuście, z glazurowanymi kasztanami i makaronem. Makaron domowy, oczywiście. I sos na wywarze z dziczyzny.

– No to podaj jedno i drugie. Dwa razy, dla siebie też. I butelkę beaujolais – polecił.

Przez dzisiejsze zmartwienie nie bardzo miałem apetyt, ale rosół i bażancią pierś można przełknąć w każdym stanie ducha. Starałem się jak najspokojniej zdać relację z ostatnich wydarzeń i moich przemyśleń.

– Ten pan komisarz nie dał mi wszystkiego powiedzieć – kończyłem. – A chodzi o to, że pan Beaucompierre nie znosi światła dziennego. Victor mówił, że mu od tego puchną i ropieją oczy, i robią się rany na twarzy, dlatego w dzień nigdy nie wychodził i kazał spuszczać rolety. A Edka, tego syna mleczarza, tego, co nie był całkiem normalny, to ktoś porwał, kiedy już było jasno. Między wpół do ósmej a wpół do dziewiątej. Ja dokładnie wiem, bo kiedy Edek chorował, to ja z jego ojcem rozwoziłem mleko. O wpół do ósmej kończyliśmy i pan Poitier szedł do knajpki na rogu na grzane piwo. A kiedy był z nim Edek, to po rozwiezieniu mleka dostawał parę centymów, żeby sobie kupił obwarzanek albo piernika. Bardzo był dumny, że sam sobie coś kupuje za zarobione pieniądze. I chodził trochę po rynku i po ulicy, przyglądał się straganom, ale nigdy daleko od wozu i tej knajpki nie odchodził.  Ktoś go czymś musiał zwabić, ale to było w biały dzień, więc to nie mógł być ten Victora chlebodawca.

– Hm – Duprennes przełknął ostatni kawałek bażanta. – To, czy on naprawdę jest taki uczulony na światło, łatwo można sprawdzić. Zresztą ten twój nieszczęśliwy kumpel na pewno by zapamiętał, gdyby jego pan wyjątkowo wyszedł w biały dzień. Sensownie mówisz, Bazil. Niestety obawiam się, że niewiele temu Beaucompierre będziemy mogli pomóc.

– Ale on na pewno jest niewinny! – zawołałem. – Mówię panu, Victor nigdy by u niego nie został, gdyby podejrzewał, że to taki człowiek, co krzywdzi dzieciaki. Victor by to wyczuł, on był bardzo ostrożny z fra... z dorosłymi, którzy mu... płacili za przysługi.

– Z frajerami, chciałeś powiedzieć? Nie musisz się krępować – wtrącił Duprennes.

– No... właśnie – przytaknąłem. – Po co by trzymał Victora u siebie przez rok, i sprawiał mu drogie ubrania, i wzywał aż dwóch lekarzy, kiedy Victor był chory, jeżeli go miał zamiar zamordować? I taki śliczny zegarek mu kupił...

– To akurat nie jest dobry argument. Pedofile miewają różne zachcianki – powiedział komisarz.

– Kto to są pedofile? – spytałem.

– Frajerzy – wyjaśnił lakonicznie. – Tacy, co lubią niedorosłych chłopców.

– A... a sadyści? – pomyślałem, że skoro jest okazja, to warto i tę kwestię wyjaśnić.

– Tacy frajerzy, którzy lubią bić i się znęcać – dowiedziałem się.

– A ja myślałem, że to klub polityczny – wyrwało mi się.

Duprennes parsknął śmiechem.

– Niewiele się pomyliłeś – stwierdził.